Bo día, o domingo 13 de marzo faremos a segunda etapa do
Camiño de Santiago a Fisterra, o – Negreira - Lago. Sobre 29 km, se algún quere
facer menos kilómetros pode retirarse en Vilaserío (así serán sobre 13 km) ou
en As Maroñas (así serán sobre 21 km). Cada un fará a etapa ao seu ritmo porque
está marcado. Contamos que aos últimos lles leve sobre 7 horas.
É unha ruta so para socios/as e iremos en autobús. O autobús
non pode agardar pola xente, debedes estar 5 minutos antes da saída nos puntos
de encontro. Aconsellamos levar algo para comer, cantimplora con auga e unha
mochila para deixar no autobús e mudarse ao chegar.
Aparte desta está previsto:
27 de abril, 3ª etapa, Faro – Cee ou Corcubión
11 de maio, última etapa, Cee ou Corcubión - Fisterra
Puntos de encontro para coller camiñantes:
Avda da Constitución de Boiro, zona da Casa da Cultura,
enfrente a tenda aluzine ás 8.
Rotonda de Te ás 8 e 10.
Rotonda de Lestrove ás 8 e 20.
Negreira ás 9 para empezar a andar.
Se algún non é da zona do Barbanza e quere ir directamente a
Negreira antes de inscribirse deberá contactar co club por correo electrónico
ou teléfono para concretar, falalo alomenos 1 día antes de que remate o prazo.
INFORMACIÓN DA ETAPA (facilitada por vivecamino.com), esta
descrición correspóndese con chegar a Olveiroa, nos vamos a rematala uns
kilómetros antes para que non saian tantos kilómetros:
Sen dúbida esta é unha das etapas de maior beleza do
percorrido a pesar de que a súa excesiva lonxitude poida deixar exhausto a máis
de un e converter en interminables os últimos quilómetros. Unha opción é
finalizar a xornada en Santa Mariña, transcorridos 20 quilómetros do inicio,
aínda que o pequeno do enclave poida desanimar a máis dun a facelo. En todo
caso, si se recomenda facer un alto neste núcleo con bares posto que, a
continuación, e durante máis de 11 quilómetros non acharán novos servizos.
A etapa enlaza a comarca da Barcala, cos seus vales cheos de
carballos e castiñeiros situados á beira do Camiño, coa do Xallas,
caracterizada pola actividade gandeira. Coa presenza de multitude de pas
eólicas ao fondo, os peregrinos afrontan unha xornada de suaves desniveis,
sinxela no seu percorrido aínda que dura pola extensión. Unha etapa para
tomarse con tranquilidade e gozar das amplas panorámicas verdes ou do Encoro da
Fervenza, que se albisca na última parte. A meta, Olveiroa, é unha aldea de
hórreos centenarios que desde hai unha década apostou polo Camiño e por
rehabilitar as súas construcións. Na actualidade é un núcleo renovado, cun
patrimonio restaurado e enfocado aos peregrinos.
A etapa (33 quilómetros)
O itinerario parte do centro de Negreira. Con todo, todos
aqueles camiñantes que teñan durmido no albergue público, situado nos arredores
do núcleo, xa terán cuberto na etapa anterior os seus primeiros tramos. Tras
percorrer a avenida de Santiago débese virar á esquerda e continuar en descenso
pola estrada de San Mauro (antigo Camiño Real). Os camiñantes pasarán, acto
seguido, por baixo dunha triplo arcada que comunica a propia capela de San
Mauro (século XVIII) co pazo de Cotón, impoñente construción medieval e
principal monumento da vila.
Xa alén exceden a
praza do Cotón e inician ascenso, tras salvar o río Barcala, pola estrada
DP-5601 que dirixe aos camiñantes ata o núcleo de Negreira, onde se localiza o
albergue público. Con todo, a vía milenaria (ben sinalizada cunha mouteira)
desvía aos peregrinos un pouco antes cara á dereita. Encamíñanse entón cara a
un cruceiro e cara á igrexa de San Xián (século XVIII). A continuación
proseguen camiño sobre bo firme e entre casas con sinais xacobeos. Á altura da
mouteira 66,820 vaise por un frondoso e belo bosque de carballos, que achega
sombra aos viaxeiros e lévalles en leve ascenso ata o Alto da Cruz.
Tramos do antigo
Camiño Real
Tras iso a vía desemboca nunha estrada que conduce ata a
pequena aldea de Zas, onde se chega tras tomar un desvío á dereita. Entre
hórreos e construcións con símbolos do Camiño avánzase ata un novo e longo
carreiro, de preto de 4 quilómetros, que alterna moitos tramos de terra
compacta e un número menor de asfalto. O traxecto, que deixa a man esquerda o
núcleo de Camiño Real (cuxo nome derívase do itinerario orixinal a Fisterra), é
un dos máis belos da ruta, un auténtico manto vexetal para gozar.
O peregrino ascende
polo val da Barcala escoltado por carballos e castaños. Desta forma, e tras
atravesar algunha estrada local, chégase a Rapote, pequeno núcleo cun banco
para o descanso e contigua fonte de auga potable. De novo entre prados e
bosques frondosos e, en xeral, sobre bo firme, afróntase un leve descenso e
posterior ascenso ata chegar á Pena. Acto seguido, pasada a igrexa parroquial
de San Mamede, o camiñante xa accede ao núcleo de Piaxe e, pouco despois, pode
observar a man dereita un cruceiro ben conservado.
O camiñante afrontará
a continuación un novo tramo por asfalto, sobre a estrada DP-5603, que lle
levará en ascenso desde Portocamiño ata o núcleo de Cornovo, nun traxecto onde
moitos viaxeiros non dubidan en inmortalizar co seu cámara os prados verdes que
se abren cara á dereita en ampla panorámica. Tras deixar a man esquerda o
cruzamento que leva ata Gorgal e Xallas, o peregrino abandona de novo o asfalto
e entra por carreiros de terra que lle conducen ata unha pasarela que salva o
rego de Forxán.
De novo entre
piñeiros e eucaliptos retorna á estrada xa coñecida, a DP-5603, que lle
conduce, nun tobogán, ata as inmediacións de Vilaserío, núcleo con servizos
para peregrinos ao que se accede por un camiño que discorre pola esquerda da
estrada. Adiantado a mouteira 54,977 retorna de novo o asfalto. O camiñante
prosegue durante preto de 2 quilómetros pola marxe esquerda da xa mencionada
DP-5603, estrada que avanza entre prados de gran presenza gandeira.
Tras unha longa recta en leve ascenso, unha mouteira e un
cartel municipal xa desvían ao camiñante cara á dereita, cara ao núcleo de
Cornado, último do concello de Negreira, con fonte á beira dunha marquesiña
pero sen servizos para camiñantes. En ascenso, o viaxeiro di adeus ao lugar e
accede a unha pista de terra de bo firme, con inicial repecho e posterior
descenso, que desemboca de novo, un quilómetro despois, noutra estrada, a
DP-5604. O viaxeiro prosegue rumbo durante menos de medio quilómetro pola
dereita para escaparse do asfalto a man esquerda. A continuación, avanza por
pistas forestais, derivadas da concentración parcelaria, e cun firme de terra e
pedras que, tras un período de fortes choivas, pode acharse enlamado. A boa
sinalización impide perderse nos cruces.
Tras case tres
quilómetros por estes tramos, en sucesivas subidas e baixadas, alcánzase xa por
asfalto a ponte sobre o río de Maroñas. Salvada a pequena canle, o camiñante
circula xa polas Mariñas, aldea típica galega con dous belos hórreos e unha
igrexa de finais do século XII á que non se achega a ruta. No núcleo anúncianse
dúas casas de turismo rural, non situadas na propia sirga peregrina pero que si
van recoller e a deixar de novo aos camiñantes ao trazado. Trátase de Casa
Jurjo e o hotel rural Santa Eulalia. Nas inmediacións do lugar tamén se
localiza o albergue Casa Pepa, con bar. O peregrino adianta tamén neste punto
un cruceiro con pousadoiro (mesa de pedra que era parada obrigatoria nos
enterros; sobre ela depositábase o féretro camiño do cemiterio mentres o cura
rezaba un responso) e unha posterior área de descanso con bancos.
Pouco despois, chega
a un perigoso cruzamento coa AC-400, estrada que hai que tomar cara á esquerda,
en sentido Pino do Val / Muros. Atravésase con coidado e uns metros a
continuación pásase o café Victoriano, con bar e bocadillos. Recoméndase
encarecidamente a aqueles camiñantes carentes de provisións que fagan un alto no
lugar xa que durante os próximos 11 quilómetros non acharán ningún novo
servizo.
Tras a parada
adiántase o albergue Antelo, co bar O Galego -onde poder tamén avituallarse-,
así como tamén unha panadería e tómase un desvío por asfalto cara á dereita,
ben sinalizado, que lle conduce cara a Bon Xesús e Gueima e, posteriormente, e
tras un tramo que pica cara arriba, ata Vilar do Castro.
Polo Monte Aro
O Camiño sufriu unha alteración debido á propiedade dun
terreo. Na actualidade xa non é posible cubrir a subida histórica ao Monte Aro
polo que este se rodea pola dereita, ascendendo a súa vertente norte. No
posterior descenso, convertido en tranquilo paseo, albíscase a man dereita o
encoro da Fervenza e unha bela panorámica dos vales do Xallas. O encoro,
construído a finais da década dos 70 sobre o curso medio do río Xallas, está
destinado ao abastecemento de auga á empresa que o xestiona, Ferroatlántica.
Tamén se utiliza como reserva de auga da comarca e como couto de pesca.
Por esta mesma pista
veciñal, de bo firme, alcánzanse novos núcleos rurais sen servizos para
camiñantes como Campo Valado, Porteliñas ou Abeleiroas. Distintos sinais cos
nomes dos núcleos axudan a que o peregrino se sitúe, algo que non sucede en
todas as rutas. A ruta continúa polo mesmo carreiro e aproxímase ata a igrexa
de San Cristóbal de Corzón, unha sinxela construción dunha soa nave cuberta con
armadura de madeira e na que destacan os retablos, tanto os laterais de estilo
barroco como o maior, de formas neoclásicas. Na contorna localízase un belo
cruceiro.
O peregrino retoma
camiño por unha recta de pouco máis dun quilómetro que lle achega ata o núcleo
de Mollón. Á etapa xa lle queda só a recta final. Xira entón á dereita e enlaza
con outra estrada que lle sitúa nas inmediacións do río Xallas, caudal con peso
histórico que serve de transición entre os concellos de Mazaricos -polo que
viña- e Dumbría. A sobresaínte ponte que dá nome ao núcleo -Ponte Olveiroa-
data dos séculos XVII e XVIII. Trátase dunha construción de boa cantería, que
presenta un ancho duns cinco metros e tres arcos de medio punto.
O lugar, Ponte Olveiroa, foi escenario dun enfrontamento
entre os labregos galegos e as tropas napoleónicas que avanzaban pola ponte
camiño de Cee e Corcubión. Os galegos, mal organizados e armados, quixeron
facerlles fronte pero caeron derrotados o 12 de abril de 1809. Pouco despois de
exceder a ponte o peregrino, xa sedento, localiza un completo complexo con
albergue e restaurante (O Refuxio da Ponte), e con xardín e mesas exteriores,
que serve comidas e avituallamientos ao longo de todo o día.
Enfronte, alén da estrada, os camiñantes dispoñen de mesas
para comer ao aire libre. Para completar a xornada, os camiñantes deberán
proseguir rumbo pola beiravía de mínima anchura da DP-3404, estrada que enlaza
Ponte Olveiroa e Olveiroa. Pouco despois do esperanzador cartel que xa indica a
meta desvíanse á esquerda para entrar ao centro do tranquilo pobo, cuxa vida
tan só se ve alterada pola peregrinaxe diaria. O núcleo aínda conserva o
trazado medieval das súas rúas e construcións. Na recta de entrada xa se
localizan os primeiros servizos para camiñantes.
