Son dúas rutas nunha soa: pr-g 4 Camiño Real San Pedro de Rocas e ruta dos muiños (as Campinas - Esgos)
En total son 17 km. Dificultade media-baixa.
Neste enlace está o track da ruta https://es.wikiloc.com/wikiloc/spatialArtifacts.do?event=setCurrentSpatialArtifact&id=91962190
San Pedro de
Rocas:
Neste
mosteiro, único por estar escavado na roca natural, non atoparemos lixeiras
estruturas góticas nin harmoniosas proporciones renacentistas. Trátase dun
recinto antiquísimo, rústico, case primitivo, testemuña dos primeiros
asentamentos eremitas nestas terras. O valor de San Pedro de Roca é
antropolóxico.
A presenza
dos primeiros ocupantes deste lugar remóntase ao ano 573. Segundo as
inscricións da lápida fundacional, conservada no Museo Arqueolóxico Provincial,
os seus fundadores foron sete varóns que escolleron este fermoso enclave para
retirarse a unha vida de oración. Posteriormente, xa no século IX, o cabaleiro
Gemodus redescubre o lugar nunha xornada de caza e se establece nel, sendo
elixido abade polos seus compañeiros. Lenda ou realidade, o caso é que existe
constancia da existencia de Gemodus, tal como figura no privilexio que Alfonso
V concede a Rocas en 1007. Nos séculos posteriores, este mosteiro, nunca
demasiado rico nin moi habitado, pasou a depender do de Santo Estevo de Ribas
de Sil e do de San Salvador de Celanova. En 1923, foi declarado Monumento
Histórico-Artístico.
A igrexa do
mosteiro, do século VI, é un dos templos cristiáns máis antigos que se coñecen.
As súas tres naves están escavadas na roca. O teito da nave central presenta
unha abertura pola que entra luz desde o exterior. Unha pilastra fai as veces
de altar. Na parede da capela da esquerda, un reducido espazo de 5 x 3,40 m,
ábrese un oco no que supón que estaba o sepulcro do cabaleiro Gemodus. Nel
descubriuse unha pintura mural ao fresco, datada entre 1175 e 1200, que mostra
imaxes dos apóstolos e un mapamundi.
Tamén podemos
ver uns sepulcros esculpidos nos que se representan figuras xacentes. No chan
da igrexa e o atrio están escavados na roca numerosos sepulcros. O recinto da
igrexa foi ampliado cunha nova nave de posterior construción. O campanario,
obra de Gonzalo de Penalva no século XV, está situado na parte superior dunha
enorme formación rochosa de case 20 m de altura que da nome a este lugar.
Un arco permite o acceso a un pequeno espazo, empregado ata fai pouco como camposanto parroquial. É de forma cuadrangular e está cercado por un muro. Desde este punto sae un camiño que baixa pola pendente da montaña e chega ata a Fonte de San Bieito, tamén escavada na roca. Información facilitada por Turismo de Galicia - Xunta de Galicia.
