lunes, 23 de septiembre de 2024

13 de outubro 2024 ruta Camiño da Ventureira, camiño vello de A Capela a Caaveiro e rio Sexín (Fragas do Eume)





O domingo 13 de outubro faremos a ruta Camiño da Ventureira, camiño vello de A Capela a Caaveiro e rio Sexín (Fragas do Eume). Sobre 13,5  km. duración aproximada da ruta 5 horas e media, dificultade media ao ir pola beira do rio e pola subida ao punto de inicio. Dependendo das circunstacias é posible que visitemos o museo etnográfico de A Capela. Iremos en autobús. É unha ruta para socios/as. Aconsellamos levar algo para comer e cantimplora con auga.

Información da ruta Camiño da Ventureira facilitada por Patrimonio Natural (Xunta de Galicia):

O itinerario discorre emboscado polo máis profundo do canón. Se inicias o roteiro na ponte de Santa Cristina (a ponte que da acceso o mosteiro de Caaveiro), ós 2 km aproximadamente do inicio atópase a Central Eléctrica do Parrote, unha vez pasado o rego da Vaca. Pasado este tramo iníciase o treito máis esixente en canto a pendente, unha vez pasada a Central Eléctrica do Parrote, temos que seguir un camiño asfaltado ata que atopemos unhas travesas de madeira que forman unha escaleira e nos reincorporamos o camiño de terra. Temos que subir máis de un kilómetro ata chegar nova Central do Eume, que atravesaremos ata chegar a unha ponte. O outro extremo desta ponte atopamos a antiga central da Ventureira. Este tramo prolóngase por carretera ata a señalización correspondente que marca o retorno ó sendeiro; unha pista foresta a media ladeira, desde a que se ven unhas boas panorámicas do Mosteiro de Caaveiro entre a densa vexetación das fragas.

Información da ruta Camiño vello e rio Sesín facilitada polo blog “Más rutas y menos rutinas” que nos faremos aproximadamente:

Pasando la iglesia de Santiago de A Capela, que se encuentra al lado del museo etnográfico, y junto a las últimas casas de piedra de sus inmediaciones, comienza el Camiño Vello a Caaveiro. Éste es un camino tradicional y bastante ancho que se usaba en la época medieval para acceder al Monasterio de Caaveiro. Por dicho camino, de inmediato nos internamos en el bosque. Aunque tenemos que cruzar alguna zona colonizada por eucaliptos, la vegetación autóctona va ganando terreno a medida que descendemos por la ladera hacia el río Eume.

Durante la bajada, uno se hace buena idea de las dimensiones de la masa arbórea que puebla las faldas que envuelven el Eume. También de la magnífica ubicación del monasterio de Caaveiro, escondido entre la frondosidad de las fragas.

Tras descender 300 m de desnivel llegamos al puente románico de Caaveiro, sobre el río Sesín. Este molino pertenecía al monasterio de Caaveiro, en el cual los monjes molían el grano.

El camino empedrado nos conduce al monasterio de Caaveiro. Tras dejar atrás el monasterio, continuamos por el Camiño Vello, ahora en subida, entre el bosque de robles y laureles.

Una vez que llegamos a la carretera asfaltada, divisamos de nuevo el monasterio de Caaveiro, dominando el valle del Eume.

Tras caminar apenas unos 200 metros por asfalto, nos desviamos a la izquierda por un estrecho sendero, casi imperceptible. Nos conduce en descenso a la Fervenza da Mazoca, situada junto al bien conservado Muiño de Pedro. En esta época estival la cascada lleva muy poca agua.

En esta otra ocasión visitamos la cascada en época de lluvias y estaba espléndida: Molinos del río Sesín y Fervenza da Mazoca.

Esta senda se acaba aquí, por lo que regresamos por el mismo camino hasta la carretera para recorrer el Parque etnográfico del río Sesín.

El río Sesín nos regala rincones de enorme hermosura, atesorando una armónica combinación de naturaleza y acción humana. Varios molinos restaurados y canales de agua componen un conjunto de aprovechamiento energético, ecológico y tradicional, por parte del hombre. El bosque de ribera, la exuberante vegetación, el verdor que envuelve el río, es lo que nos queda de la naturaleza que hemos sabido respetar.

Ya sólo queda caminar un poco más hasta el coche. En el lugar de O Pazo, junto a la iglesia de Santiago, del siglo XII, finalizamos la ruta.

Información sobre o mosteiro de Caaveiro facilitada polo concello de A Capela: No medio da solitaria e impresionante paisaxe que constitúen as Fragas do Eume, érguese maxestuoso este mosteiro dos Cóengos Regulares de Santo Agostiño denominado Mosteiro de Caaveiro.

A tradición sinala que foi fundado como mosteiro benedictino por San Rosendo no ano 936, aínda que xa existía con anterioridade, e que no 1135 foi refundado por Afonso VII e a súa esposa dona Berenguela. En todo caso, é preciso chegar ó 8 de abril do 1154 para atopar unha referencia fiable, en forma de documento papal. Posiblemente na segunda metade do século XIII pasa ós Cóengos Regulares de Santo Agostiño, perdendo no século XVIII o seu carácter de colexiata, o que precipita o remate da vida monacal a finais do mesmo século. Coa desamortización de Mendizábal, os bens do mosteiro pasan a mans particulares, co que desaparecen rapidamente, incluídas as reliquias de San Rosendo, que foron levadas a Santiago.

A igrexa actual, en todo caso, é románica, de finais do século XII. Consiste nunha pequena nave rectangular cunha ábsida proporcionalmente moi grande, composta dun tramo recto e outro semicircular. A ábsida está precedida dun arco triunfal de medio punto lixeiramente peraltado sobre semicolumnas. Está cuberta cunha bóveda de canón seguida doutra de cascarón (de cuarto de esfera), con seteiras que ó exterior se converten en arcos dobrados de medio punto sobre dous pares de columnas acodilladas.

No exterior resulta impresionante a súa situación sobre un promontorio, cun gran adro de entrada de forma alongada. A imaxe que ofrece o mosteiro está formada por unha escalinata que dá acceso a un arco de entrada sobre o que se levanta a gran torre barroca das campás, do século XVIII, coa ábsida románica da igrexa á dereita. O tamaño da ábsida queda potenciado pola base sobre a que se ergue para salva-lo desnivel, decorada con arcaturas dobres. O seu carácter orixinal románico mantense intacto, cos elementos clásicos como columnas encostadas, fiestras con arquivoltas e cornixa sobre canzorros.

A portada da igrexa está formada por dobre arquivolta de medio punto sobre dous pares de columnas acodilladas, enmarcando un tímpano coa figura do Agnus Dei.

Completan o conxunto os restos de varios edificios dentro do recinto, como a sancristía e as dependencias coñecidas como Casa de Quintás. Tamén se conserva outro edificio, fóra do recinto, situado antes do adro.