O autobús non pode agardar pola xente, debedes estar 5
minutos antes da saída nos puntos de encontro. Puntos de encontro para coller
camiñantes:
Avda da Constitución de Boiro, zona da Casa da Cultura,
enfrente a tenda aluzine ás 8 da mañá.
Rotonda de rio Te (Rianxo) ás 8 e 10
Rotonda saída autovía de Lestrobe ás 8 e 20.
Rotonda da Cidade da Cultura na saída da autopista ás 8.45
Para inscribirse hai
que:
- facer un ingreso:
12 € na conta do club ES2520800310553000121101 (Abanca), deixando constancia no
ingreso Fragas Eume, e o nome da persoa/parella ou grupo inscrita.
- mandar un correo
electrónico a vintedouspes@gmail.com indicando que é para inscribirse na
saída Fragas do Eume, nome, apelidos e onde te incorporas.
O prazo para
inscribirse remata o xoves 10 de outubro ás 19 horas. No caso de que te
anotes, o sábado 12 de outubro a partir das 15 horas revisa o noso blog por se
hai algún cambio de última hora. Se tes algunha dúbida podes contactar con nos.
Información da ruta Camiño
da Ventureira
facilitada por Patrimonio Natural (Xunta de Galicia):
O itinerario discorre emboscado polo máis profundo do canón.
Se inicias o roteiro na ponte de Santa Cristina (a ponte que da acceso o
mosteiro de Caaveiro), ós 2 km aproximadamente do inicio atópase a Central
Eléctrica do Parrote, unha vez pasado o rego da Vaca. Pasado este tramo
iníciase o treito máis esixente en canto a pendente, unha vez pasada a Central
Eléctrica do Parrote, temos que seguir un camiño asfaltado ata que atopemos
unhas travesas de madeira que forman unha escaleira e nos reincorporamos o
camiño de terra. Temos que subir máis de un kilómetro ata chegar nova Central
do Eume, que atravesaremos ata chegar a unha ponte. O outro extremo desta ponte
atopamos a antiga central da Ventureira. Este tramo prolóngase por carretera
ata a señalización correspondente que marca o retorno ó sendeiro; unha pista
foresta a media ladeira, desde a que se ven unhas boas panorámicas do Mosteiro
de Caaveiro entre a densa vexetación das fragas.
Información da ruta
Camiño vello e rio Sesín facilitada polo blog “Más rutas y menos rutinas” que nos faremos
aproximadamente:
Pasando la iglesia de Santiago de A Capela, que se encuentra
al lado del museo etnográfico, y junto a las últimas casas de piedra de sus
inmediaciones, comienza el Camiño Vello a Caaveiro. Éste es un camino
tradicional y bastante ancho que se usaba en la época medieval para acceder al
Monasterio de Caaveiro. Por dicho camino, de inmediato nos internamos en el
bosque. Aunque tenemos que cruzar alguna zona colonizada por eucaliptos, la
vegetación autóctona va ganando terreno a medida que descendemos por la ladera
hacia el río Eume.
Durante la bajada, uno se hace buena idea de las dimensiones
de la masa arbórea que puebla las faldas que envuelven el Eume. También de la
magnífica ubicación del monasterio de Caaveiro, escondido entre la frondosidad
de las fragas.
Tras descender 300 m de desnivel llegamos al puente románico
de Caaveiro, sobre el río Sesín. Este molino pertenecía al monasterio de
Caaveiro, en el cual los monjes molían el grano.
El camino empedrado nos conduce al monasterio de Caaveiro. Tras
dejar atrás el monasterio, continuamos por el Camiño Vello, ahora en subida,
entre el bosque de robles y laureles.
Una vez que llegamos a la carretera asfaltada, divisamos de
nuevo el monasterio de Caaveiro, dominando el valle del Eume.
Tras caminar apenas unos 200 metros por asfalto, nos
desviamos a la izquierda por un estrecho sendero, casi imperceptible. Nos
conduce en descenso a la Fervenza da Mazoca, situada junto al bien conservado
Muiño de Pedro. En esta época estival la cascada lleva muy poca agua.
En esta otra ocasión visitamos la cascada en época de lluvias
y estaba espléndida: Molinos del río Sesín y Fervenza da Mazoca.
Esta senda se acaba aquí, por lo que regresamos por el mismo
camino hasta la carretera para recorrer el Parque etnográfico del río Sesín.
El río Sesín nos regala rincones de enorme hermosura,
atesorando una armónica combinación de naturaleza y acción humana. Varios
molinos restaurados y canales de agua componen un conjunto de aprovechamiento
energético, ecológico y tradicional, por parte del hombre. El bosque de ribera,
la exuberante vegetación, el verdor que envuelve el río, es lo que nos queda de
la naturaleza que hemos sabido respetar.
Ya sólo queda caminar un poco más hasta el coche. En el lugar
de O Pazo, junto a la iglesia de Santiago, del siglo XII, finalizamos la ruta.
Información sobre o mosteiro
de Caaveiro
facilitada polo concello de A Capela: No medio da solitaria e impresionante
paisaxe que constitúen as Fragas do Eume, érguese maxestuoso este mosteiro dos
Cóengos Regulares de Santo Agostiño denominado Mosteiro de Caaveiro.
A tradición sinala que foi fundado como mosteiro benedictino
por San Rosendo no ano 936, aínda que xa existía con anterioridade, e que no
1135 foi refundado por Afonso VII e a súa esposa dona Berenguela. En todo caso,
é preciso chegar ó 8 de abril do 1154 para atopar unha referencia fiable, en
forma de documento papal. Posiblemente na segunda metade do século XIII pasa ós
Cóengos Regulares de Santo Agostiño, perdendo no século XVIII o seu carácter de
colexiata, o que precipita o remate da vida monacal a finais do mesmo século.
Coa desamortización de Mendizábal, os bens do mosteiro pasan a mans
particulares, co que desaparecen rapidamente, incluídas as reliquias de San
Rosendo, que foron levadas a Santiago.
A igrexa actual, en todo caso, é románica, de finais do
século XII. Consiste nunha pequena nave rectangular cunha ábsida
proporcionalmente moi grande, composta dun tramo recto e outro semicircular. A
ábsida está precedida dun arco triunfal de medio punto lixeiramente peraltado
sobre semicolumnas. Está cuberta cunha bóveda de canón seguida doutra de
cascarón (de cuarto de esfera), con seteiras que ó exterior se converten en
arcos dobrados de medio punto sobre dous pares de columnas acodilladas.
No exterior resulta impresionante a súa situación sobre un
promontorio, cun gran adro de entrada de forma alongada. A imaxe que ofrece o
mosteiro está formada por unha escalinata que dá acceso a un arco de entrada
sobre o que se levanta a gran torre barroca das campás, do século XVIII, coa
ábsida románica da igrexa á dereita. O tamaño da ábsida queda potenciado pola
base sobre a que se ergue para salva-lo desnivel, decorada con arcaturas
dobres. O seu carácter orixinal románico mantense intacto, cos elementos
clásicos como columnas encostadas, fiestras con arquivoltas e cornixa sobre
canzorros.
A portada da igrexa está formada por dobre arquivolta de
medio punto sobre dous pares de columnas acodilladas, enmarcando un tímpano coa
figura do Agnus Dei.
Completan o conxunto os restos de varios edificios dentro do
recinto, como a sancristía e as dependencias coñecidas como Casa de Quintás.
Tamén se conserva outro edificio, fóra do recinto, situado antes do adro.
